.
Μέρος του διαδικτυακού διαλόγου “Κίνημα και αριστερά στην Κύπρο: το παρόν και το μέλλον”
———————–
Όταν αναφερόμαστε και συζητάμε για κίνημα και αριστερά είτε στην Κύπρο είτε οπουδήποτε αλλού θα ήταν καλό πρώτα να ξεκαθαριστεί το περιεχόμενο των όρων έτσι ώστε η όποια συζήτηση περί αριστεράς να τεθεί στις σωστές βάσεις για την ορθή συμπερασματική αναλυτική που θα προκύψει.
Πριν τοποθετηθώ λοιπόν είναι σημαντικό να αναφέρω την προβληματική του όρου αριστερά όσον αφορά την προσδιοριστική του ισχύ, το ασθενές της σαφήνειας του αλλά και της κενής περιεχομένου ταξικής βάσης του.
Όταν λοιπόν χρησιμοποιούμε τον όρο κίνημα της αριστεράς αναδεικνύονται δυο αναφορικοί άξονες: (α) ένας προθετικός και (β) ένας προϋποθετικός.
Πιο αναλυτικά, ο προθετικός άξονας χρησιμοποιεί τον όρο αριστερά ως να είναι το θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο με το οποίο μπορούμε και παίρνουμε το πολιτικό εισιτήριο ούτως ώστε να υπάρξει η δυνατότητα ενός κοινού πολιτικού εδάφους μιας δηλαδή ευρείας συμφωνίας σε βασικά ζητήματα. Κατά δεύτερον με τον προϋποθετικό πυλώνα ο όρος αριστερά χρησιμοποιείται για να τεθεί ένα εξ ορισμού αντιθετικό πλαίσιο της ίδιας της πραγματικότητας σε σχέση με την αλήθεια. Με άλλα λόγια προϋποτίθεται μια χωρίς περαιτέρω ανάλυση το συμπέρασμα ότι η ταξική πάλη δεν είναι κατ΄ανάγκην απαραίτητη στο αγώνα της αριστεράς άρα θα μπορούσε να αγκαλιάσει οποιοδήποτε αγώνα από εθνικιστικό μέχρι και απολιτικό.
Η διερώτηση για το τι μέλλει γενέσθαι για το κίνημα της αριστεράς εν γένει όπως και στην Κύπρο δεν προκύπτει ούτε για ακαδημαϊκούς αλλά ούτε επίσης για διασαφηνιστικούς λόγους. Απεναντίας, η διερώτηση προκύπτει λόγω κάποιων ιστορικών και πολιτικοοικονομικών αιτιών. Αυτά λοιπόν που παράγουν την διερώτηση είναι τα εξής:
1) η απροσδιοριστία του όρου σε ιστορική βάση
2) οι πολιτικές εκφράσεις του όρου αγκαλιάζει σχεδόν όλες τις πολιτικές ιδεολογίες
3) η εξαφάνιση και η εξάλειψη των εννοιολογικών και θεωρητικών εργαλείων για μια ταξική και μαρξιστική/λενινιστική ανάλυση με σκοπό την πολιτική σύγχυση όποιας εργατικής οργάνωσης γύρω από καθαρές ταξικές απαιτήσεις και θέσεις.
Το ερώτημα για το παρόν και το μέλλον λοιπόν του κινήματος της αριστεράς εν γένει απαντάται έχω την εντύπωση με ευκολία: το κίνημα της αριστεράς και η έννοια που την συγκροτεί είναι ένα αφαιρετικό ζήτημα που αφορά το “τίποτα”. Το τι εννοείται με το “τίποτα” μας απαντά το Μαρξ όταν κάνοντας κριτική στο Χέγκελ υποστηρίζει: “μια εγκατάλειψη της αφηρημένης σκέψης πού κινείται μόνη μέσα στη σκέψη, πού δεν έχει μάτια, δόντια, αυτιά…”. Ο όρος ή η έννοια της αριστεράς έγκειται σε μια προβληματική αφαίρεση γιατί δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα του κινήματος με αποτέλεσμα η όποια χρήση της να παραγάγει κενά και αποσπασματικά συμπεράσματα.
Για να είμαστε όμως συνεπείς με το ερώτημα θα πρέπει να προσδιορίσουμε αυτό το “τίποτα” πάνω σε πραγματολογικές βάσεις των κυπριακών δεδομένων. Εντός λοιπόν αυτού του απροσδιόριστου όρου “αριστερά” υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που το συγκροτούν. Τα χαρακτηριστικά αυτά αφορούν την υλική βάση της συγκεχυμένης πολιτικής εποχής αναφορικά με το εργατικό/ταξικό κίνημα και βεβαίως όχι με το αριστερό.
Χαρακτηριστικά της αριστεράς που συγκροτούν την απροσδιοριστία της:
1) το τέλος της ιδεολογίας ως ολοκληρωτισμός
2) ο πολιτικός φαντασιακός “ρεαλισμός”
3) η ταξική πάλη ως παρωχημένος πια αγώνας
4) το νέο πολικό υποκείμενο ως ατομικιστική αυτο-αναφορά
5) η εκμετάλλευση του κεφαλαίου ως μια αξεπέραστη κανονικότητα
6) ο ιμπεριαλισμός ως η φυσική ροή των πραγμάτων
7) η εργασία ως επιβίωση
8) ο κομμουνισμός ως το νοσταλγικό φαντασιακό ενός φαντασιακού μέλλοντος τρέφοντας την συνθηκολόγηση μιας παραμονής και αποδοχής του ύστερου καπιταλισμού
9) η αποκήρυξη της επαναστατικής δράσης
10) η υπακοή στην αστική νομιμότητα
Για τα κυπριακά δεδομένα ο όρος “αριστερά”, ο οποίος εκφράζεται αυτή τη στιγμή στην πολιτική πραγματικότητα, ως δηλαδή κίνημα, ονομάζεται ΑΚΕΛ. Όταν μιλάμε δηλαδή για κίνημα και αριστερά θα ήταν άστοχο να μην αναφερθούμε στο ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ, με άλλα λόγια, είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που εκφράζει και συγκροτεί το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο.
Αν λοιπόν το ΑΚΕΛ είναι και το κίνημα της κυπριακής αριστεράς τότε ταυτόχρονα είναι και το κίνημα που συγκροτεί την απροσδιοριστία και το κενό του περιεχομένου των θέσεων και των πολιτικών πρακτικών. Τα χαρακτηριστικά λοιπόν που συγκροτούν την αριστερά σήμερα συγκροτούν και το κόμμα που τα εκφράζει σε πραγματολογικό επίπεδο.
Αν ενδιαφερόμαστε λοιπόν για μια ταξικό κινηματικό μέτωπο στην Κύπρο καλύτερα να αφιερώσουμε γνώσεις και πράξεις όχι στο να συγκροτηθεί ένα κίνημα αριστεράς αλλά να συγκροτηθεί ένα ταξικό κίνημα. Με άλλα λόγια ας τελειώνουμε επί τέλους με το ζήτημα της αριστερού κινήματος όπως τελείωσε η μαρξιστική/λενινιστική και κομμουνιστική θεωρία με το ζήτημα του θεού. Η αριστερά είναι ο νέος θεός που στοιχειώνει τα πολιτικά κόμματα που θα μπορούσαν να αποκτήσουν την ταξική ανασύνταξη και οργάνωση. Το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο, μετά και το τελευταίο συνέδριο του ΑΚΕΛ, απέδειξε ότι είναι πιστό σε αυτόν τον θεό αποδεσμεύοντας από το κόμμα τα εξής:
1) την ταξική οργάνωση όλων των κοινοτήτων και μειονοτήτων στη Κύπρο
2) την ταξική πάλη συμπεριλαμβάνοντας εργάτες, αγρότες, δημόσιους υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες, αλλοδαπούς και ανέργους.
3) την κοινωνική χειραφέτηση
Το ΑΚΕΛ είναι το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο αλλά και το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο είναι το ΑΚΕΛ. Η αριστερά η οποία αποδεσμεύεται από όποια ταξική αναφορά και σε όποια ρήξη με τον καπιταλισμό καταντάει να συνθηκολογεί με το καπιταλισμό και να υπακούει όπως και να εμπιστεύεται την τάξη που τον εκπροσωπεί. To ΑΚΕΛ σήμερα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που τροφοδοτεί το κίνημα της αριστεράς στην Κύπρο με λανθασμένες πολιτικές και επιστημονικές αναλύσεις και με ρητορείες που αποσκοπούν στην σύγχυση του κινήματος. Ας τελειώνουμε λοιπόν με την αριστερά και ας συγκροτήσουμε ένα ταξικό κίνημα για την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση για μια χειραφετημένη λαϊκή δημοκρατία με το λαό της Κύπρου να είναι κυρίαρχος στην πατρίδα του. Αν η ανάγκη και η ιστορία το απαιτεί να συγκροτηθεί ένα ταξικό κίνημα αυτό πρέπει να γίνει από το ΑΚΕΛ και αν το ΑΚΕΛ δεν έχει, που δεν έχει τέτοιους πολιτικούς σκοπούς, τότε το κίνημα παραμένει χωρίς οδηγό και ο λαός απομονωμένος ανοργάνωτος στα δόντια των καπιταλιστών και της αστικής τάξης.
Αντρέας Ιωάννου
Το Ματσίν
Μπράβο σου Αντρέα για την ανάλυση. Τζιαι τούτο γιατί όντως ο σχετικισμός στον οποίο υπέπεσε ο όρος “αριστερά” -χαρακτηριστικό ως είναι της απομάκρυνσης των υποστηρικτών του που την πραγματικότητα, ταξική στα πλαίσια του καπιταλισμού -εκατέντησε όι μόνο λειτουργικός για την συνέχεια του καπιταλισμού αλλά τζιαι διαβρωτικός της όποιας έννοιας της λογικής: η λογική αντίφαση σήμμερα εν αποδεχτή ως η “αλήθκεια” τζιαι η αλήθκεια εκατέντησε έρμαιο της όποιας ηλιθιότητας εκστομίσει ο/ἤ οποιοσ/αδήποτε.
Anef_Oriwn
Γράφει ο Αντρέας Ιωάννου στην κατακλείδα του κειμένου του: «Αν η ανάγκη και η ιστορία το απαιτεί να συγκροτηθεί ένα ταξικό κίνημα αυτό πρέπει να γίνει από το ΑΚΕΛ και αν το ΑΚΕΛ δεν έχει, που δεν έχει τέτοιους πολιτικούς σκοπούς, τότε το κίνημα παραμένει χωρίς οδηγό και ο λαός απομονωμένος ανοργάνωτος στα δόντια των καπιταλιστών και της αστικής τάξης»…
Κι ερωτώ ΕΓΩ, με βάση το καταληκτικό συμπέρασμα του αρθρογράφου: Κι αφού το ΑΚΕΛ δεν κινείται προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση [δηλ. «της συγκρότησης ενός ταξικού κινήματος»], τι πρέπει να γίνει;
ΑΧΠ
σύντροφε αν χρησιμοποιούσες και πιό απλές λέξεις και προτάσεις για να αποδώσεις το νόημα που θέλεις, όπως το διάβασα στην τελευταία παράγραφο σου, τότε θα μπορούσε η ανάλυση σου να ήταν κατανοητή από δια-ταξικό ακροατήριο και δη από αυτόν που πάνω στην σκαλωσιά δεν συνάντησε ποτέ την λέξη “διερώτηση”.
κατά τα άλλα συμφωνούμε απόλυτα.
ΑΧΠ
Αντρέας Ιωάννου
Αρχικά θα ήθελα να ευχαριστήσω την Αγκάρρα που έχει δημοσιεύσει το κείμενό μου και επίσης συγχαρητήρια που δίνεται η ευκαιρία σε όσους επιθυμούν να εκφράσουν τις απόψεις σχετικά με την αριστερά στην Κύπρο.
Το Ματσίν: ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Επί της ευκαιρίας να πω ότι και το δικό σου κείμενο είναι εξαιρετικό και απουσιάζει πλήρως από τα κυπριακά δεδομένα μια τέτοιου τύπου γραφή. Όσο για το “η λογική αντίφαση σήμμερα εν αποδεχτή ως η “αλήθκεια” τζιαι η αλήθκεια εκατέντησε έρμαιο της όποιας ηλιθιότητας εκστομίσει ο/ἤ οποιοσ/αδήποτε.” είναι πραγματικά έτσι και αυτό είναι τόσο λυπηρό όσο που επείγει μια αλλαγή του.
ΑΧΠ: το βασικό είναι ότι συμφωνούμε απόλυτα. Όσο για τις λέξεις που μπορεί να δυσκολεύουν το κατανοώ απόλυτα. Οι λέξεις είναι εργαλεία και σίγουρα καμιά φορά μπορεί να είναι και δύσκολες να τις χρησιμοποιήσεις. Αν με βάλεις προσωπικά πάνω σε μια σκαλωσιά το ίδιο πράμα θα πω όπως ακριβώς λες τώρα εσύ. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι που διαχωρίζει αξιολογικά τον βαθμό της κατανόησης. Από την άλλη επειδή ζούμε σε αυτό το σύστημα η προσπάθεια πιο κατανοητών λέξεων θα γίνει πρόκληση και ειλικρινής προσπάθεια.
Anef_Oriwn: “τι πρέπει να γίνει;” το ερώτημά σου είναι πέρα για πέρα το πλέον σημαντικό θα μπορούσα να πω. Χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουνε φωνές που θέλουν να σπρώξουν την κατάσταση που βρίσκεται η αριστερά ρωτώντας τι πρέπει να γίνει. Όπως ανέφερα το καταληκτικό συμπέρασμα κρύβει και την απάντηση. Η απάντηση είναι το ΑΚΕΛ και μόνο αυτό. Από αυτό θα προκύψει τι πρέπει να γίνει, αν θα γίνει και πότε θα γίνει. Με άλλα λόγια η συγκρότηση ενός ταξικού κινήματος θα προκύψει μόνο από το ΑΚΕΛ όταν και μόνο όταν το ΑΚΕΛ το αποφασίσει. Το πώς θα το κάνει το ξέρει μόνο το ΑΚΕΛ και σίγουρα όχι εγώ. Δεν έχω λύσεις ούτε τακτικές ή στρατηγικές. Αυτό που λέω είναι ξεκάθαρο: στο ΑΚΕΛ πρέπει να γίνει αυτό το πολύ σημαντικό ερώτημα που θέτεις φίλε Anef_Oriwn. Αυτό που εμείς μπορούμε να κάνουμε άμεσα είναι για παράδειγμα να καλλιεργήσουμε το έδαφος ούτως ώστε αυτό το ερώτημα να τεθεί επίσημα και σοβαρά στο ΑΚΕΛ στο κόμμα δηλαδή του λαού. Δυστυχώς στο τελευταίο συνέδριο το ερώτημά σου ούτε καν αναφέρθηκε, ούτε καν ρωτήθηκε, ούτε καν τέθηκε, ούτε καν απαντήθηκε – πως αλλιώς;
Anef_Oriwn
Φίλε Αντρέα Ιωάννου,
Με συγχωρείς αλλά διακρίνω κάποιες αντιφάσεις ή πράγματα να μπαίνουν ανάποδα [κι αντι-υλιστικά] στον λόγο ΣΟΥ, κάτι σαν να βάζουμε την άμαξα μπροστά από το άλογο…
Λόγω έλλειψης χρόνου για να εμβαθύνω στο θέμα, θα θέσω για την ώρα το εξής (ρητορικό) ερώτημα: Είναι το ΑΚΕΛ ως υπάρχον πολιτικός φορέας της Αριστεράς που θα αποφασίσει μιαν καλή ημέρα «τη συγκρότηση ενός ταξικού κινήματος» [για τους εργαζόμενους γενικά], ή είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, τα ταξικά τους συμφέροντα και οι αντιφάσεις κι αντιθέσεις του κυπριακού καπιταλισμού που «θα σπρώξουν την κατάσταση» προς τα εκεί; Αν δεν υπάρχει «η ανάγκη και η οργή» [που λέει και ο ποιητής – ο Βάρναλης], την οποία υπαγορεύουν τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων [και η σύγκρουση των τελευταίων με τα αφεντικά] πως θα αναπτυχθεί κι εργατικό κίνημα, που θα δώσει και τη ζητούμενη ταξικότητα στον πολιτικό του φορέα; Μπορούμε φυσικά να πούμε ότι αυτό λειτουργεί αμφίδρομα, [δηλ. είναι αμφίδρομη και αμοιβαία επηρεαζόμενη η σχέση μεταξύ πολιτικού φορέα που εκφράζει του εργαζόμενους και ταξικού εργατικού κινήματος], έλα όμως που για διάφορους λόγους [και αντικειμενικούς αλλά και υποκειμενικούς] το ταξικό εργατικό κίνημα στην Κύπρο βρίσκεται σε κατάσταση υποχώρησης… Και χωρίς δυνατό ταξικό εργατικό κίνημα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ το ΑΚΕΛ ν’ αλλάξει πορεία!
Αντρέας Ιωάννου
φίλε anef_oriwn:
“Με συγχωρείς αλλά διακρίνω κάποιες αντιφάσεις ή πράγματα να μπαίνουν ανάποδα [κι αντι-υλιστικά] στον λόγο ΣΟΥ, κάτι σαν να βάζουμε την άμαξα μπροστά από το άλογο…”
φίλε anef_oriwn δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως αντιφάσεις μια που όπως λες και εσύ τα πράγματα λειτουργούν αμφίδρομα και συμφωνώ απόλυτα. Επειδή όμως λειτουργούν αμφίδρομα αυτό που διατυπώνεις δεν είναι σωστό: “το ταξικό εργατικό κίνημα στην Κύπρο βρίσκεται σε κατάσταση υποχώρησης… Και χωρίς δυνατό ταξικό εργατικό κίνημα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ το ΑΚΕΛ ν’ αλλάξει πορεία!”. Αφού το πράγμα είναι αμφίδρομο τότε η αδυναμία του ταξικού εργατικού κινήματος προκύπτει από το την αδυναμία του ΑΚΕΛ και η αδυναμία του ΑΚΕΛ από το αδύναμο εργατικό κίνημα.
Μια όμως που αυτά τα ξέρουμε και είναι διαπιστώσεις και να μην αναλωνόμαστε στις διατυπώσεις, ας μείνουμε στο εξαιρετικό ερώτημα που διατύπωσες αρχικά. Τι κάνουμε;
Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να τεθεί και από τους δύο έτσι δεν είναι; Και διερωτώμαι το ΑΚΕΛ γιατί δεν έκανε αυτήν την ερώτηση. Το εργατικό κίνημα την έκανε; Μπορεί όχι, μπορεί ναι, αυτό που ξέρουμε εκ των πραγμάτων σίγουρα είναι ότι το ΑΚΕΛ “αδιαφορεί” αν μου επιτρέπεται, πολιτικά μιλώντας, για την ταξικότητα ενός εργατικού λαϊκού κινήματος.
Το βασικό σε αυτή την περίπτωση είναι το κόμμα, το ΑΚΕΛ δηλαδή, το οποίο έχει χρόνια ιστορίας και αγώνων και ήδη θεμελιωμένες σχέσεις με την εργατική τάξη να επαναπροσδιορίσει το αγώνα του. Αυτό όμως και το ξαναλέω δεν έχει γίνει στο συνέδριο, δεν γίνεται στην πράξη όπως σωστα διαπιστώνεις. Τι κάνουμε λοιπόν; Το ξαναλέω καλλιεργούμε το έδαφος για να θέσει το ε΄ρωτημα το ΑΚΕΛ στον εαυτό του. Αν αυτό δεν θα γίνει ποτέ τότε τότε η ευθύνη είναι στο ΑΚΕΛ αν πάλι γίνει τότε και πάλι η ευθύνη είναι στο ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ είναι το μέλλον του τόπου αλλα δυστυχώς όχι το σημερινό ΑΚΕΛ.
Ευχαριστώ
Trash
Να ζητήσω συγνώμη για την παρέμβαση μου, αλλά επειδή αφενός με ενδιαφέρει και αφεταίρου -όσο και αν θα φανεί περίεργο- η γνώση για την κατάσταση του Κυπριακού εργατικού κινήματος είναι εξαιρετικά περιορισμένη στην Ελλάδα, θα ήθελα να ρωτήσω εάν η εντύπωση που έχω αποκομίσει παρακολουθόντας τις εξελίξεις στο ΑΚΕΛ, αλλά και από τους εδώ διαλόγους είναι σωστή.
Έχω λοιπόν την εντύπωση πως οι Κύπριοι κομμουνιστές βρίσκονται μπροστά στο ίδιο δείλλημα που είχαν βρεθεί οι Έλληνες σύντροφοι τους την περίοδο ’89-’91.
Καλούνται δηλαδή να απαντήσουν στο ερώτημα του τι κάνεις όταν το κόμμα σου έχει πάρει τον δρόμο του οπορτουνισμού.
Μένεις μέσα και παλεύεις τους συσχετισμούς ή φεύγεις και ξαναστήνεις ένα ταξικό κόμμα εξ’αρχής;
Ταξικός
Το ερώτημα είναι αυτό ναι, αλλά με διαφορετικές παραμέτρους και αρνητικότατο συσχετισμό. Δεδομένου ότι το Κυπριακό εργατικό κόμμα έκανε κυβέρνηση μέσα στην Ε.Ε αλλά ήταν σε κάποια φάση και προεδρεύων της Ε.Ε και ότι μέσα στο κόμμα υπάρχουν και περιπτώσεις σκανδάλων και σύνδεσης με το κεφάλαιο. Από την μια να μην κάνεις δώρο στους οπορτουνιστές το κόμμα που κτίστηκε με το αίμα της τάξης σου, αλλά από την άλλη εαν δεν μπορεί να αλλάξει και δεδομένου ότι ο χρόνος περνάει και χάνεται πολίτιμο έδαφος τι να κάνεις.
Anef_Oriwn
Φίλε Αντρέα Ιωάννου,
Αν και στην επικαιρότητα κυριαρχεί το ελληνικό ζήτημα, ΕΓΩ θα επιχειρήσω μια τελευταία και σύντομη [ελπίζω] παρέμβαση εδώ, για να σημειώσω ότι συνεχίζω να διαφωνώ με την προσέγγιση ΣΟΥ… Το ΑΚΕΛ θ’ αλλάξει πορεία πλεύσης μόνο αν υπάρξει ουσιαστική πίεση [με ταξικό εργατικό περιεχόμενο] από τα κάτω. Ναι μεν στο τελευταίο Συνέδριο του ΑΚΕΛ δεν τέθηκε επίσημα μέσα από τις “Θέσεις της Κ.Ε.” τέτοιο θέμα, όμως δεν ήταν και λίγοι οι σύνεδροι, και κυρίως νεώτεροι στην ηλικία, που σε ομιλίες τους έθεσαν ή/και έθιξαν θέματα που άπτονται της ταξικότητας του Κόμματος…
Κλείνοντας θα ‘θελα να αναφέρω ότι μέσα στις σκέψεις ΜΟΥ για τώρα το καλοκαίρι [οπόταν πιστεύω ότι θα έχω τον χρόνο] είναι και η συγγραφή ενός ολοκληρωμένου κειμένου, όπου θα καταθέσω αναλυτικά τις απόψεις ΜΟΥ πάνω στα θέματα που συζητήθηκαν τόσο εδώ σ’ αυτήν την ανάρτηση, όσο και στην τελευταία ανάρτηση στο Blog του φίλου του Νέου [link: http://newgreekcypriot.blogspot.com/2015/06/blog-post_21.html] κι αφορούν το ΑΚΕΛ…
Αντρέας Ιωάννου
Αγαπητέ Anef_Oriwn,
Σε ευχαριστώ ακόμα μια φορά που εκφράζεις την άποψή σου αν και διαφωνείς και είναι απόλυτα σεβαστή. Παρόλα αυτά, επιμένω στο διαλεκτικό αμφίδρομο και όχι στο μονοδιάστατο, αν μου επιτρέπεται, “μόνο αν υπάρξει ουσιαστική πίεση [με ταξικό εργατικό περιεχόμενο] από τα κάτω” που όπως αναφέρω είναι καταλυτικός παράγοντας. Όσο για το “δεν ήταν και λίγοι οι σύνεδροι, και κυρίως νεώτεροι στην ηλικία, που σε ομιλίες τους έθεσαν ή/και έθιξαν θέματα που άπτονται της ταξικότητας του Κόμματος…” έχω την ταπεινή εντύπωση ότι δεν λέει και πολλά ως ένα ταξικά προσδιορισμένο ελπιδοφόρο μήνυμα ή πολιτικό επιχείρημα για την οπορτουνιστική πορεία του κόμματος. Τέλος, περιμένω, και σίγουρα όχι μόνο εγώ, την ανάλυση των θέσεών σου για το θέμα. Έχω διαβάσει και την ανάρτηση όσο και τα σχόλια από τον ιστότοπο του “Νέου” όπως τον αποκαλείται. Έχει πραγματικά ενδιαφέρον και χαίρομαι που έστω και έτσι, από την δική μου προσέγγιση, υπάρχουν φωνές που αμφισβητούν με διαλεκτικό και μαρξιστικό αναλυτικό τρόπο την δυστυχή πορεία του ΑΚΕΛ, ας μου επιτραπεί και αυτό.
Αγαπητέ Trash,
Αρχικά δεν υπάρχει κανένας λόγος για συγγνώμη. Χαίρομαι που συμμετέχεις σε αυτήν την συζήτηση.
Το ερώτημα σου: “Μένεις μέσα και παλεύεις τους συσχετισμούς ή φεύγεις και ξαναστήνεις ένα ταξικό κόμμα εξ’ αρχής;” χτυπάει κόκκινο. Γνώμη μου είναι ότι σ’ αυτήν την κατάσταση θα ήταν καλά να βρισκόταν το ΑΚΕΛ αλλά διακρίνει κανείς έστω και λίγο να σκύψει το αυτί του, ότι εντός του ΑΚΕΛ οι φωνές για ένα τέτοιο ερώτημα τίθενται πολύ αμήχανα, ψιθυριστά και με νοητική φειδώ.
“τι κάνεις όταν το κόμμα σου έχει πάρει τον δρόμο του οπορτουνισμού.” – Αυτό το ερώτημα, το μισό θα έλεγα, τέθηκε πολύ σωστά από τον φίλο Anef_Oriwn με το τι κάνουμε τώρα και η απάντηση που πήραμε είναι να περιμένουμε την από τα κάτω την πίεση μιας οργάνωσης της εργατικής και λαϊκής τάξης έτσι ώστε να πιεστεί και το ΑΚΕΛ (που με αυτό συμπεραίνω το εξής: αφού τώρα δεν πιέζεται αφήνουμε το κόμμα στην οπορτουνιστικότητά του).
Trash, αυτό που λέω εν συντομία είναι έχεις την σωστή εντύπωση. Θα ήταν ενδιαφέρουσα πάντως η γνώμη σου αν μπορούσες να την εκφράσεις.
Ευχαριστώ
Anef_Oriwn
Αντρέα Ιωάννου,
Παρεμβαίνω ξανά για μιαν οφειλόμενη διευκρίνηση: Θεωρώ αυθαίρετο το συμπέρασμα (ΣΟΥ) που βγάζεις από τα συμφραζόμενα ΜΟΥ [όπως το καταθέτεις απευθυνόμενος στον σχολιογράφο Trash… Πουθενά ΔΕΝ έχω πει ή αφήσει να νοηθεί ότι πρέπει «να περιμένουμε την από τα κάτω την πίεση μιας οργάνωσης της εργατικής και λαϊκής τάξης έτσι ώστε να πιεστεί και το ΑΚΕΛ» και περαιτέρω ότι «αφού τώρα δεν πιέζεται αφήνουμε το κόμμα στην οπορτουνιστικότητά του»…
Εκείνο που ΕΓΩ έχω βασικά πει είναι ότι «χωρίς δυνατό ταξικό εργατικό κίνημα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ το ΑΚΕΛ ν’ αλλάξει πορεία!», κάτι που απέχει ΠΟΣΩΣ από τα δικά ΣΟΥ συμπεράσματα… Μια ηγεσία η οποία αποτελεί τον φορέα «οπορτουνιστικότητας» [για να χρησιμοποιήσω και ένα δικό ΣΟΥ χαρακτηρισμό] δεν μπορεί να αυτοαναιρεθεί η ν’ αλλάξει χωρίς πίεση από τα κάτω, από τους ταξικά συνειδητοποιημένους εργαζόμενους. Άρα εκεί πρέπει πρώτα και κύρια να στραφεί η προσοχή μας…
Απ’ εκεί και πέρα κι απευθυνόμενος στον φίλο Trash θα ‘θελα να σημειώσω ότι ΚΑΜΙΑ σχέση έχει η σημερινή κατάσταση με τους κύπριους κομμουνιστές που βρίσκονται εντός του ΑΚΕΛ με το «δείλλημα που είχαν βρεθεί οι Έλληνες σύντροφοι τους την περίοδο ’89-’91»… Διαφορετικοί τόποι διαφορετικά τα διλήμματα ή τα τριλήματα…
Αντρέας Ιωάννου
Αγαπητέ Anef_Oriwn,
“Μια ηγεσία η οποία αποτελεί τον φορέα «οπορτουνιστικότητας» [για να χρησιμοποιήσω και ένα δικό ΣΟΥ χαρακτηρισμό] δεν μπορεί να αυτοαναιρεθεί η ν’ αλλάξει χωρίς πίεση από τα κάτω, από τους ταξικά συνειδητοποιημένους εργαζόμενους. Άρα εκεί πρέπει πρώτα και κύρια να στραφεί η προσοχή μας…” Και εγώ, αν μου επιτρέπεται θα λεγα αυτό: αν ένα κόμμα είναι φορέας της οπορτουνιστικότητας τότε πως βοηθά να διαπαιδαγωγήσει τους εργαζόμενους, νέους, ανέργους κτλ ταξικά; Ποιος θα το κάνει αυτό αν δεν έχεις φορείς με αυτές τις τακτικές; Πως διαπαιδαγωγείται η ταξική συνείδηση αν όχι από ένα φορέα με κομμουνιστικές τακτικές και όχι οπορτουνιστικές; Αυτό που λέω και ξαναείπα είναι το διαλεκτικό αμφίδρομο φίλε μου. Και βάσει αυτού του διαλεκτικού αμφίδρομου έχει φτάσει και το ΑΚΕΛ να είναι ένας φορέας οπορτουνιστικότητας γιατί αυτή η ιδεολογία έχει διαπεράσει και στους εργαζομένους από το ίδιο το ΑΚΕΛ (γιατί όντας οπορτουνιστικό κόμμα κάνει ακόμη και τώρα ζημία και στην εργατική τάξη) και άντε τώρα να έρθει η φώτιση στον λαό, από που ρωτώ πολύ ταπεινά;
Ο Trash από ότι κατάλαβα μια εντύπωση έχει και προσπαθεί να κατανοήσει την κατάσταση που περνά το ΑΚΕΛ. Δεν διακρίνεται νομίζω ιστορική ταύτιση.
Ευχαριστώ
Trash
@Anef_Oriwn:
Πως είναι διαφορετικοί οι τόποι, αλλά και οι χρόνοι, το γνωρίζω.
Αυτό δεν σημαίνει ντε και καλά πως πρέπει να είναι διαφορετικά και τα δειλλήματα.
Δεν γνωρίζω εάν είναι, εκδήλωσα ενδιαφέρον να ενημερωθώ, δήλωσα ευθαρσώς τηνεντύπωση που έχω, και ελπίζω αυτό να μην είναι παρεξηγήσιμο.
Το συγκεκριμένο δείλλημα που παράθεσα πάντως δεν νομίζω να υπόκειται σε χωροχρονικούς περιορισμούς. Είναι μια κατάσταση η οποία μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή για οποιοδήποτε εργατικό κόμμα στον κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει και ταύτιση όλων των υπόλοιπων συνθηκών (αλοίμονο!)
Anef_Oriwn
Αγαπητέ Αντρέα Ιωάννου,
Μια κι έχουμε βγει στον χορό ας χορέψουμε ακόμα λίγο, αν και κινούμαστε σε διαφορετικούς ρυθμούς και μουσικές και παρ’ όλο που το κύριο θέμα της αυτών των ημερών είναι άλλο, το Δημοψήφισμα στην Ελλάδα για παραμονή ή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη…
Κατ’ αρχάς να σημειώσω ότι εξακολουθώ να παρατηρώ κάποιες αντιφάσεις στις τοποθετήσεις ΣΟΥ. Ενώ, λόγου χάριν, διερωτάσαι πώς «αν ένα κόμμα [που] είναι φορέας της οπορτουνιστικότητας […] βοηθά να διαπαιδαγωγήσει τους εργαζόμενους, νέους, ανέργους κτλ ταξικά», την ίδια ώρα υποβάλλεις ότι ένεκα της αμφίδρομης σχέσης μεταξύ ηγεσίας του Κόμματος και της βάσης του, αυτό μπορεί να αλλάξει και να αποκτήσει το κόμμα την απαιτούμενη ταξικότητα… Μα καλά πως μπορεί αυτό ν’ αλλάξει όταν η ίδια η βάση ανατροφοδοτεί κι αναπαράγει αυτή την «οπορτουνιστικότητα»;
*******
Αναφορικά με το ερώτημα του φίλου Trash να πω ότι ΠΑΝΤΟΤΕ υπήρχαν (ΚΑΙ) Κομμουνιστές στο ΑΚΕΛ, αλλά ΟΥΔΕΠΟΤΕ αυτοί έθεσαν θέμα αποχώρησης τους και δημιουργίας αλλού πολιτικού φορέα. Εκείνοι που συνήθως αποστασιοποιούνταν, αποχωρούσαν, ή/και διαγράφονταν είχαν ξεκάθαρες (δεξιές) σοσιαλδημοκρατικές ή ευρωκομμουνιστικές θέσεις…
Αντρέας Ιωάννου
Αγαπητέ Anef_Oriwn,
Το διαλεκτικό αμφίδρομο στο οποίο έχουμε κολλήσει κάπως δεν είναι ένα εργαλείο με προκαθορισμένη αρμονία. Η αμφίδρομη σχέση οδηγεί και σε αρνητικά συμπεράσματα, εξαρτώνται πολλά και από πολλά. Το βασικό είναι, αν και δεν ξέρω αν συμφωνείς, η αναγκαία ταυτόχρονη προσπάθεια και του κόμματος και της βάσης του για μια ταξική προσέγγιση των αγώνων. Αν συμφωνείς με αυτό τότε μπορούμε να αρχίσουμε σε κάποια στιγμή και την ανάλυση τι πάει ή τι πήγε λάθος. Το βασικό που κατάλαβα από την συζήτηση μας είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στο κόμμα και αυτό πρέπει να το βάλουμε σε κάποια στιγμή στην βάσανο της διαλεκτικής ανάλυσης. Όσο για το ίδιο το κόμμα ας βρει το σθένος, την υπομονή και την γνώση να δει σφάλματα και παραλήψεις.
Ευχαριστώ
Trash
@Anef_Oriwn:
Πραγματικά εντυπωσιάστηκα (καμμία ειρωνία στην εκφραση) από την διευκρίνηση πως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου είναι ένα κόμμα που απλά είχε πάντα μέσα του ΚΑΙ κομμουνιστές.
Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι πρόβλημα, αφού στην ουσία εκείνο που λες ουσιαστικά είναι πως κομμουνιστικό κόμμα στην Κύπρο δεν ύπηρξε ποτέ!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πως (“ΟΥΔΕΠΟΤΕ αυτοί έθεσαν θέμα αποχώρησης τους και δημιουργίας αλλού πολιτικού φορέα”) ουδέποτε ύπηρξε καν η σκέψη για την δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος.
Παρότι μια τέτοια διαπίστωση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλα όσα ξέρω για το εργατικό κίνημα της Κύπρου, δεν μπορώ παρά να την αποδεχτώ ως ορθή.
Συγνώμη και πάλι για την παρέμαβαση μου, σταματάει εδώ πριν οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια.
Καλή δύναμη σε όλους σας
Ταξικός
Για τους φίλους Ελλαδίτες, δεν ξέρω αν είναι ηθικά επιβεβλημένο να μην επεμβένoυν στα εσωτερικά ενός εργατικού κινήματος εντός άλλης χώρας αλλά θεωρώ πως η ερώτηση του Trash αγγίζει πολύ ευαίσθητες γραμμές εδώ στην Κύπρο. Έχει μια δόση αλήθειας αυτά που λέει ο Άνεφ αλλά να πούμε πως την δεκαετία του 40′ υπήρξε η κοινή πορεία Κομμουνιστών και Σοσιαλδημοκρατών με σκοπό να γίνει νόμιμο το κόμμα. Αργότερα διαλύθηκε το ΚΚΚ μέσα στο κοινό κόμμα το ΑΚΕΛ για διάφορους λόγους, κυρίως διότι υπήρχε η αντίληψη ότι δεν χρειάζονταν 2 κόμματα που να εκπροσωπούν την εργατική τάξη. Υπάρχει το ζήτημα της αυτονομίας του κόμματος της εργατικής τάξης που μπαίνει μόνο υπόγεια και όχι ανοικτά για την ώρα. Πιο ανοικτά μπορείς να ακούσεις για το γεγονός ότι οι κομμουνιστές δεν θα κάνουν χάρη το κόμμα στους σοσιαλδημοκράτες και θα παλέψουν να το ξανακερδίσουν. Παρόλα αυτά το ΑΚΕΛ έχει κρατήσει αρκετά χαρακτηριστικά τριτοδιεθνιστικού κόμματος, γι’ αυτό και μπορούμε να μιλήσουμε για μια ιδιαίτερη περίπτωση.
Trash
@Ταξικός:
Ελπίζω να μην θεωρήσεις την συμμετοχή μου στον διάλογο ως παρέμβαση στα εσωτερικά ενός αδελφού κόμματος (αν και φοβήθηκα πως θα μπορούσε να θεωρηθεί τέτοια). Να καταλάβω πέντε πράγματα προσπάθησα.
Πάντως προσπάθησα να κόψω οποιαδήποτε κουβέντα για τέτοια ζητήματα στην Ελλάδα, όσο διαρκούσε το συνέδριο του ΑΚΕΛ, ακριβώς γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν (ή θα μπρούσε και να θεωρήθεί) παρέμβαση.
Υ.Γ.
Παρότι στις δημόσιες τοποθετήσεις μου για το ΑΚΕΛ είμαι πολύ προσεκτικός -και θα εξακολουθήσω να είμαι-, πρέπει πιστεύω να ξεκαθαριστεί πως η αρχή της μη παρέμβασης στο εσωτερικό αδελφών κομμάτων δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να ερμηνεύεται και ως αφαίρεση της υποχρέωσης της συντροφικής κριτικής.
Ταξικός
Ίσως να μην το διατύπωσα σωστά, αυτό ακριβώς λέω, πως δεν είναι ανάγκη να φοβόμαστε να μιλήσουμε, δεν θεωρώ το διάλογο παρέμβαση στα εσωτερικά του ΑΚΕΛ. Συμφωνώ με αυτά που λες.
Delirium
Υπήρξε το ΚΚΚ, μετά απορροφήθηκε μέσα στο ΑΚΕΛ. Το 1974-77 υπήρξε η προσπάθεια ανασύστασης του ΚΚΚ από μια μερίδα Μαοϊστών , η οποία απέτυχε. Το ΑΚΕΛ πολέμησε την προσπάθεια, η ανασύσταση όμως δεν κατάφερε ποτέ να λάβει απήχηση στο εργατικό κίνημα της περιόδου έτσι και αλλιώς. Υπήρξε η δημιουργία του ΑΔΗΣΟΚ τη δεκαετία του 1990 από πρώην μέλη του ΑΚΕΛ, το οποίο κατέληξε στους Ενωμένους Δημοκράτες, ένα πολιτικό κόμμα το οποίο ιδεολογικά ανήκει στον χώρο του μοντέρνου φιλελευθερισμού. Οι Τροτσκιστές επέλεξαν την στρατηγική επηρεασμού του ΑΚΕΛ και της ΕΔΕΚ από τα έξω, η οποία απέτυχε – ένα κομμάτι τους δημιούργησε το Δράσυ, το οποίο κατέβηκε στις ευρωεκλογές και είναι βαθύτατα επηρεασμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Anef_Oriwn
«… η προσπάθεια ανασύστασης του ΚΚΚ από μια μερίδα Μαοϊστών […] το 1974-77…», είχε έντονα εθνικιστικά χαρακτηριστικά!
Delirium
Κάποτε η Ένωση αντιμετωπιζόταν ως λαϊκή απαίτηση.
Anef_Oriwn
Delirium,
Ορθώς και πάραυτα αντιλήφτηκες ότι η αναφορά ΜΟΥ σε «εθνικιστικά χαρακτηριστικά» που εμπεριείχε η «… η προσπάθεια ανασύστασης του ΚΚΚ από μια μερίδα Μαοϊστών […] το 1974-77…», είχε να κάνει με την εξ “αριστερών” επαναφορά του συνθήματος της Ένωσης, από τους τότε εμπλεκόμενους στη κίνηση…
Και «… η Ένωση αντιμετωπιζόταν ως λαϊκή απαίτηση» κυρίως κατά τις δεκαετίες του ‘40 και του ’50, επί βρεττανικής αποικιοκρατίας, δηλ. υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες… Μετά την Ανεξαρτησία η Ένωση κατέστη τελείως anef_αντικειμένου και περιεχομένου…
φιλος
Κομμουνιστικό Κόμμα :Είναι το συνειδητό, οργανωμένο, πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης που καθοδηγούμενο από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού, έχει στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την εργατική τάξη και το κίνημά της για όποια χώρα και αν μιλάμε, οπουδήποτε στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός είναι πλέον το κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, παντού, επομένως η οργάνωση της εργατικής πάλης πρέπει να συνδυάζει την απαραίτητη πάλη για τα επείγοντα σημερινά προβλήματα με τον ταξικό επαναστατικό προσανατολισμό, διαπαιδαγώγιση και οργάνωση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Παντού η κοινωνική επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική.
Οσοι περιμένουν νομίζοντας οτι μπορούν να αλλάξουν τον οπορτουνισμό από τις γνωστές αμπελοφιλοσοφίες για μεταβατικά στάδια, για δρόμο σιγά σιγά (μην τρομάξουν τους αστούς ???), για εθνικές ιδιομορφίες για δημοκρατικά περάσματα, για αστικοδημοκρατική επανάσταση κλπ, κλπ θα περιμένουν μέχρι την δευτέρα παρουσία. Όσοι επιλέξουν την επανάσταση, θα την κάνουν, αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, (κανένας δεν ξέρει. “πας μετά Χριστόν προφήτης Γάϊδαρος”). Σίγουρα όμως πρίν την δευτέρα παρουσία.