Πως θα κριθεί το ΑΚΕΛ σε αυτή την περίοδο μέχρι τον Μάη, αφού χρόνια τώρα το κύριο ενδιαφέρον επίσημα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα: αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει έτσι άξαφνα “κομμουνιστική στροφή” παρά την λαική απαίτηση, ο περισσότερος κόσμος θα αρκεστεί στο σύνθημα που οι ίδιοι λένε “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” όπως επίσης και “νάτο-σια-προδοσία”. Διότι δεν κρίνεται μόνο από το τι ψηφίζει στη βουλή τώρα που είναι αντιπολίτευση (για θυμηθείτε πότε ξεκίνησαν οι “μεταρρυθμίσεις”) και γνωρίζει πως τα μέτρα κουτσά στραβά θα ψηφιστούν με ίντριγκες από ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ. Χθες πέρασε το νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια και δεν υπήρχε τίποτε οργανωμένο έστω για να πιέσει στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο κόσμος της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων συνεχίζει να ψάχνει ατομικές λύσεις αφού δεν υπάρχει συλλογική διέξοδος. Η πολιτική ομάδα της αριστεράς στο κοινοβούλιο εμφανίζεται ουσιαστικά ανήμπορη να ανακόψει ακόμη και τα πιο βάρβαρα νομοσχέδια, αυτά που απειλούν να ξεπουλήσουν την στέγη πάνω από το κεφάλι μας.
Το γεγονός πως το ΑΚΕΛ δεν ξεστομίζει ανοικτά τι είναι η Ε.Ε, μιλά γενικά για κυρίαρχους κύκλους στην Ε.Ε, δεν είναι απλά μια συντακτική διευθέτηση αλλά ουσιαστικό ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαριστεί. Η παραχάραξη της ιστορίας για εξυπηρέτηση του καπιταλισμού δεν αφορά μόνο το ΑΚΕΛ και το αν ο ΔΗΣΥ θα χρησιμοποιήσει για πολιτικούς λόγους σήμερα, αφορά τους αγώνες και το δράμα της εργατικής τάξης του λαού μας. Ο αντικομμουνισμός είναι επίσημη θέση της Ε.Ε και βασικό γρανάζι της ιδεολογίας για σβήσιμο του άλλου δρόμου, του δρόμου της εργατιάς, του σοσιαλισμού.
Το ΑΚΕΛ λοιπόν, θα κριθεί πολύ περισσότερο στον δρόμο. Η προσπάθεια για τα άμεσα προβλήματα όπως τα κόκκινα δάνεια αναγκαστικά φέρνει μπροστά του σημαντικές αποφάσεις εαν θέλει να μείνει ιστορικά αναγκαίο κόμμα. Για να μην αφήσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη πρέπει να οργανώσει και να δώσει σύνθημα. Τα συμβολικά και τα λόγια δεν πείθουν κανένα πλέον. Θα πρέπει να αποφασίσει στο δίλημμα “κεφάλαιο ή εργασία”, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Δεν μπορούν κάποιοι να είναι με τους εργαζόμενους και άλλοι στην Αμερικανική πρεσβεία, κάποιοι στις απεργίες και άλλοι στα διεθνή φόρα να μιλάνε για την Ε.Ε των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάποιοι να μιλάνε για το μέλλον των εργαζομένων και κάποιοι να είναι στα γκαλά της Microsoft. Ο εργαζόμενος λαός είναι έτοιμος να ακούσει για αγώνες, για να προετοιμαστεί για πάλη όμως θέλει πολλή δουλειά που δεν φαίνεται να γίνεται. Οι εσωκομματικές ισορροπίες πρέπει να πάρουν μορφή ανταγωνισμού για να επικρατήσει ξεκάθαρη θέση και να προχωρήσει σε παραγωγή πραγματικής πολιτικής.
Η αριστερά στον τόπο έχει λόγο ύπαρξης μόνο αν οργανώσει λαική πάλη ενάντια στα μέτρα μέσω της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό, εαν δεν αφήσει στην πράξη ούτε ένα σπίτι εργαζόμενου να μην καταλήξει στα χέρια των αρπακτικών, εαν δεν συμφωνήσει σε μισο-νατοικές λύσεις στο κυπριακό, εαν πει ξεκάθαρα τα πράγματα για την Ε.Ε. Εαν η εργατική τάξη του τόπου σταματήσει να ασχολείται με το πόσα θα χάσει και αρχίσει αντεπίθεση. Εν τέλη, εαν καταφέρει να ενώσει τον λαό με βάση τα ταξικά του συμφέροντα. Τα μακρά κοντά εγίνασιν, εδώ θέλουμε να σας δούμε, έστω και στην υστάτη. Καλό είναι να μνημονεύουμε τους ανθρώπους που έδωσαν ψυχή και αίμα στο παρελθόν, αλλά δεν σημαίνει τίποτε εαν δεν είμαστε διατεθημένοι να το κάμουμε και σήμερα.
Τοποθετήσεις σαν αυτή του Χρίστου Τομπάζου στην χθεσινή απεργία στην Ελλάδα δίνουν ελπίδα, μόνο όμως αν συνοδεύονται από πράξεις που να τις κατοχυρώνουν.
