Πως θα κριθεί το ΑΚΕΛ σε αυτή την περίοδο μέχρι τον Μάη, αφού χρόνια τώρα το κύριο ενδιαφέρον επίσημα είναι το εκλογικό αποτέλεσμα: αφού δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει έτσι άξαφνα “κομμουνιστική στροφή” παρά την λαική απαίτηση, ο περισσότερος κόσμος θα αρκεστεί στο σύνθημα που οι ίδιοι λένε “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” όπως επίσης και “νάτο-σια-προδοσία”. Διότι δεν κρίνεται μόνο από το τι ψηφίζει στη βουλή τώρα που είναι αντιπολίτευση (για θυμηθείτε πότε ξεκίνησαν οι “μεταρρυθμίσεις”) και γνωρίζει πως τα μέτρα κουτσά στραβά θα ψηφιστούν με ίντριγκες από ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ. Χθες πέρασε το νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια και δεν υπήρχε τίποτε οργανωμένο έστω για να πιέσει στην αντίθετη κατεύθυνση. Ο κόσμος της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων συνεχίζει να ψάχνει ατομικές λύσεις αφού δεν υπάρχει συλλογική διέξοδος. Η πολιτική ομάδα της αριστεράς στο κοινοβούλιο εμφανίζεται ουσιαστικά ανήμπορη να ανακόψει ακόμη και τα πιο βάρβαρα νομοσχέδια, αυτά που απειλούν να ξεπουλήσουν την στέγη πάνω από το κεφάλι μας.
Το γεγονός πως το ΑΚΕΛ δεν ξεστομίζει ανοικτά τι είναι η Ε.Ε, μιλά γενικά για κυρίαρχους κύκλους στην Ε.Ε, δεν είναι απλά μια συντακτική διευθέτηση αλλά ουσιαστικό ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαριστεί. Η παραχάραξη της ιστορίας για εξυπηρέτηση του καπιταλισμού δεν αφορά μόνο το ΑΚΕΛ και το αν ο ΔΗΣΥ θα χρησιμοποιήσει για πολιτικούς λόγους σήμερα, αφορά τους αγώνες και το δράμα της εργατικής τάξης του λαού μας. Ο αντικομμουνισμός είναι επίσημη θέση της Ε.Ε και βασικό γρανάζι της ιδεολογίας για σβήσιμο του άλλου δρόμου, του δρόμου της εργατιάς, του σοσιαλισμού.
Το ΑΚΕΛ λοιπόν, θα κριθεί πολύ περισσότερο στον δρόμο. Η προσπάθεια για τα άμεσα προβλήματα όπως τα κόκκινα δάνεια αναγκαστικά φέρνει μπροστά του σημαντικές αποφάσεις εαν θέλει να μείνει ιστορικά αναγκαίο κόμμα. Για να μην αφήσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη πρέπει να οργανώσει και να δώσει σύνθημα. Τα συμβολικά και τα λόγια δεν πείθουν κανένα πλέον. Θα πρέπει να αποφασίσει στο δίλημμα “κεφάλαιο ή εργασία”, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Δεν μπορούν κάποιοι να είναι με τους εργαζόμενους και άλλοι στην Αμερικανική πρεσβεία, κάποιοι στις απεργίες και άλλοι στα διεθνή φόρα να μιλάνε για την Ε.Ε των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κάποιοι να μιλάνε για το μέλλον των εργαζομένων και κάποιοι να είναι στα γκαλά της Microsoft. Ο εργαζόμενος λαός είναι έτοιμος να ακούσει για αγώνες, για να προετοιμαστεί για πάλη όμως θέλει πολλή δουλειά που δεν φαίνεται να γίνεται. Οι εσωκομματικές ισορροπίες πρέπει να πάρουν μορφή ανταγωνισμού για να επικρατήσει ξεκάθαρη θέση και να προχωρήσει σε παραγωγή πραγματικής πολιτικής.
Η αριστερά στον τόπο έχει λόγο ύπαρξης μόνο αν οργανώσει λαική πάλη ενάντια στα μέτρα μέσω της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό, εαν δεν αφήσει στην πράξη ούτε ένα σπίτι εργαζόμενου να μην καταλήξει στα χέρια των αρπακτικών, εαν δεν συμφωνήσει σε μισο-νατοικές λύσεις στο κυπριακό, εαν πει ξεκάθαρα τα πράγματα για την Ε.Ε. Εαν η εργατική τάξη του τόπου σταματήσει να ασχολείται με το πόσα θα χάσει και αρχίσει αντεπίθεση. Εν τέλη, εαν καταφέρει να ενώσει τον λαό με βάση τα ταξικά του συμφέροντα. Τα μακρά κοντά εγίνασιν, εδώ θέλουμε να σας δούμε, έστω και στην υστάτη. Καλό είναι να μνημονεύουμε τους ανθρώπους που έδωσαν ψυχή και αίμα στο παρελθόν, αλλά δεν σημαίνει τίποτε εαν δεν είμαστε διατεθημένοι να το κάμουμε και σήμερα.
Τοποθετήσεις σαν αυτή του Χρίστου Τομπάζου στην χθεσινή απεργία στην Ελλάδα δίνουν ελπίδα, μόνο όμως αν συνοδεύονται από πράξεις που να τις κατοχυρώνουν.
Anef_Oriwn
Vasily Zaytsev,
(Υποθέτω ότι ΕΣΥ είσαι ο συγγραφέας του πιο πάνω άρθρου, μια και εμφανίζεται το τέλος της ανάρτησης το δικό ΣΟΥ όνομα),
Μπορείς να τεκμηριώσεις την τοποθέτηση ΣΟΥ περί «λαικής απαίτησης» για “κομμουνιστική στροφή”;
Vasily Zaytsev
Όχι δεν μπορώ να το αποδείξω επειδή ακριβώς ο φορέας που μπορεί είναι το ταξικό κίνημα που σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Κάνω εκτίμηση με βάση τα όσα βλέπω και με τον κόσμο που συναναστρέφομαι, μπορείς αν θελεις να μου κάνεις δριμεία κριτική να πεις πως είναι και αυθαιρεσία. Αλλά και λάθος να κάνω, το αίτημα για ριζοσπαστικοποίηση είναι αντικειμενικό. Το ΑΚΕΛ αν θεωρήσουμε πως είναι εργατικό κόμμα πρέπει να καθοδηγήσει την εργατική τάξη μέσα από το αντικειμενικό δίλημμα “κεφάλαιο ή εργασία” και όχι να τρέχει από πίσω, να προσπαθεί να “κλείσει τρύπες” με βάση του τι νομίζει ο καθένας. Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων.
Anef_Oriwn
Αγαπητέ Vasily Zaytsev,
ΕΓΩ δεν ρώτησα για τον «ιστορικό ρόλο των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων» κι ούτε αν «το αίτημα για ριζοσπαστικοποίηση είναι αντικειμενικό», αλλά για την τοποθέτηση ΣΟΥ περί «λαϊκής απαίτησης» για “κομμουνιστική στροφή”… Ευχαριστώ πάντως για την απάντηση ΣΟΥ…
[Για τα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού και την αδυναμία του να δώσει λύσεις υπέρ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ίσως γράψω κι ΕΓΩ κάτι στο δικό ΜΟΥ Blog τις επόμενες μέρες]…
φιλος
“Λαϊκή απαίτηση” δεν είναι δόκιμος Μαρξιστικός όρος. Υπάρχει η ταξική απαίτηση η οποία είναι αντικειμενική, ανεξάρτητα από την καθολική συνειδητοποίησή της από το σύνολο των μελών της εργατικής τάξης.
Αυτό το καθήκον είναι καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της τάξης δηλαδή του Κομμουνιστικού Κόμματος που συνενώνει την ιδεολογία του επιστημονικού σοσιαλισμού – κομμουνισμού με το εργατικό κίνημα και διαπαιδαγωγεί ταξικά και επαναστατικά την εργατική τάξη.
Τα αιτήματα επομένως του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος δεν πρέπει να περιορίζονται από την δυνατότητα αποδοχής τους και ικανοποίησής τους από την αστική τάξη αλλά να καθορίζονται με βάση την δικαιωματική διεκδίκηση τους ως ΄παραγωγών ολου του πλούτου που παράγεται στην κοινωνία.
“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά. Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.”
Weapons of Class Destruction (WCD)
Σωστό, αυτό επισημάναμε και σε πιο πάνω σχόλιο, ότι αντικειμενικά μπαίνει αυτό το αίτημα. Υποκειμενικά όμως, το επίπεδο ανάπτυξης συνείδησης και οι δραστηριότητες είναι πολύ χαμηλό. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως η Κύπρος δεν έχει Κομμουνιστικό Κόμμα. Το ΑΚΕΛ συσπειρώνει τα πάντα από το κέντρο εως και τους κομμουνιστές, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα υπεραμύνεται της “κοινωνικής συναίνεσης”, ενώ κάποια υψηλόβαθμα στελέχη έχουν οργανικές διασυνδέσεις με το κεφάλαιο. Το ίδιο διαμηνύει (και είναι) ο συνεχιστής του παλαιού ΚΚΚ. Εμείς σαν περιοδικό γράφουμε με βάση το τι υπάρχει και όχι τι θα θέλαμε. Ένα παράδειγμα κατανόησης της Κυπριακής πραγματικότητας θα ήταν εαν το ΚΚΕ διαλυόταν στην ΕΔΑ και δεν αυτονομείτο ξανά.
φιλος
Εχεις απόλυτο δίκιο. ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΘΟΣ.
Το ιδιο ισχύει και για όπου αυτό συμβαίνει.