Απο την εποχή των αγανακτισμένων και των πλατειών το λαϊκό και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κάνει βήματα πίσω. Μάλιστα, το αποκαλούμενο ως κίνημα των πλατειών έχει γιγαντώσει μεταξύ άλλων μικροαστικά ρεύματα και αντιληψεις σε αντίθεση με την ταξική συνείδηση, είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά. Το κίνημα των πλατειών ζητούσε κάθαρση με την έννοια πως είχε ξηλωθεί το σύστημα που πριμοδοτούσε μια μεγάλη μερίδα μικροαστών και συμμετοχή στην καπιταλιστική λεία. Ενα συμπέρασμα που εξάγεται εύκολα από όσους έζησαν τα γεγονότα ή όσους έχουν πρόσβαση σε αρχειακό υλικό από τις μέρες εκείνες, είναι ότι το κίνημα των πλατειών ουσιαστικά ζητούσε αναζωογόνηση του αστικού συστήματος και όχι αλλαγή του. Ένας σημαντικός αγώνας που δόθηκε τις μέρες εκείνες από το ταξικό εργατικό κίνημα ήταν να εξηγήσει τις αντιφάσεις μεταξύ μιας ιδεατής αστικής κοινωνίας και της πραγματικότητας. Η εργατική πρωτοπορία προσπάθησε να εμβαθύνει την κριτική στον οργισμένο λαό, σε αντίθεση με το κίνημα των πλατειών που δοξολογούσε την “αμεσότητα” και την ανάγκη να αποδεχόμαστε όλοι όλες τις απόψεις σαν μετρητή δημοκρατικότητας, αρκει οι αποψεις αυτες να μην βαζουν το “απαρχαιωμενο” ζητημα της ιδιοκτησιας.
Αυτή η πραγματικότητα ενισχύει και δικαιώνει την άποψη η οποία έβλεπε ότι το κενό ή το ασαφές του περιεχομένου των πλατειών ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για καιροσκόπους, εθνικιστες και οπορτουνιστές να δημιουργήσουν δυναμικές που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν εξουσία, μέσα από μια Μακιαβελική θεαματική πολιτική στρατηγική. Αντίθετα, αυτοί που έμειναν σταθεροί στην άποψη πως η οργάνωση, η συστηματική αναγνωση της πραγματικότητας και η ταξική πάλη έπρεπε να παραμείνουν βασικά γρανάζια μιας εξεγερτικής πολιτικής, περιθωριοποιήθηκαν. Ίσως καλύτερα κιόλας από τους ανερχόμενους πολιτικούς ροκ σταρ από ότι από τους προηγούμενους γερασμένους στα μάτια του λαού, πολιτικούς τους αντιπάλους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εκλογή μιας κυβέρνησης της αριστεράς ήταν εφικτή χάριν στη συνεργασία με ένα κόμμα αμιγώς ακροδεξιό, πάνω στην κοινή αφετηρία του ασαφές των πλατειών. Αυτή η συνεργασία, παρουσιάστηκε από τους νέους αριστερούς της κυβερνητικής παράταξης ως άμεσης ανάγκης και συνθηκολόγησαν τις κυβερνητικές πολιτικές που πήγαιναν αντίθετα με τις προεκλογικες αριστερές φιλολογίες και μυθολογίες. Μια τέτοια συνεργασία έδωσε την δυνατότητα μάλιστα την κυβέρνηση να λέει άλλα, το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ να λέει άλλα και τους κυβερνητικούς εταίρους άλλα, ακυρώνοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής αφού δεν υπήρχε (πέρα από το τι υπόγραφε η κυβέρνηση) μια γραμμή και κανένας δεν ήταν και δεν ειναι υπόλογος για τίποτα. Τέτοια αλλοπρόσαλλη πολιτική συμπεριφορά μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε δεξιά κόμματα, που με πρόσχημα την δημοκρατία και τον πλουραλισμό ανέχονται στο εσωτερικό τους πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα, όντας ακριβώς αντανάκλαση του καπιταλιστικού συστήματος και των αντιθέσεών του.
Τα κοινωνικά κινήματα που ξεκίνησαν με αφετηρία την κρίση αντιπροσώπευσης και θέλωντας να υπερβούν τα όρια της αστικής δημοκρατίας, ουσιαστικά έκαναν στροφή 180 μοιρών και ενσωματώθηκαν στο αστικό πολιτικό διάλογο, δημιουργώντας στις συνειδησεις μια λογικη του λιγότερου κακού, που ιστορικά οδηγεί στο χειρότερο. Αυτή η πολιτική σύγχυση και θολούρα οδήγησε σε πισωγύρισμα ακόμα και για τα κινήματα που υποστήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην άνοδο προς την εξουσία (είχαν μείνει αδρανή για αρκετό διάστημα μετατρεπόμενα απλά σε χειροκροτητές όταν τους χρειαζόταν η κυβέρνηση) αλλά έβλαψαν και την πολιτική συνείδηση που πήγαινε να δημιουργηθεί.
Αυτή η αμφισημία δηλώσεων βέβαια, έχει εισαγάγει έστω λεκτικά με σκοπό εγκόλπωσης αυτων που δεν θεωρούσαν ότι υφίστανται αντιπροσώπευσης, μια δυναμική ενάντια στην Ε.Ε μέσα στον κόσμο άσχετα με το τι λένε οι πολιτικοί τους εκπροσώποι, που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη από το εργατικό κίνημα. Το ΟΧΙ για αρκετό κόσμο σημαίνει κάτι πολύ πιο ριζοσπαστικό από αυτό που βάζει η κυβέρνηση και αυτή η δυναμική θα είναι δύσκολο να συγκρατηθεί όταν η νέα συμφωνία έρθει από το χέρι αυτής της “αριστερής” κυβέρνησης. Εκεί είναι που το εργατικό κίνημα θα πρέπει να πείσει στην οργάνωση των ανθρώπων που έχουν πλέον αποτάξει τον φόβο της Ε.Ε αλλά ίσως δεν έχουν πλήρη συνείδηση του τι γίνεται.
Η νέα αριστερά έχει ανανεώσει το γερασμένο αστικό πολιτικό συστημα και αφού το διαδέχτηκε στην κυβερνηση έχει επιτρέψει στον λαό να δέχεται νέες βάσεις του ΝΑΤΟ. Αυτοί στο εσωτερικό που διαφωνούν, μπορούν να αρθρώνουν μεν μια κριτική, αλλά να είναι εν τέλη στοιχισμένοι πίσω από το κυβερνητικό άρμα. Με την θεαματική παρουσίαση της σύγκρουσης ενδο-καπιταλιστικών συμφερόντων, έχει επιτρέψει στον λαό όχι μόνο να δέχεται νέα μνημόνια αλλά να θεωρεί τις δεσμεύσεις σε συγκεκριμένα μονοπώλια επιτεύγματα αντίστασης. Από την άρνηση στα μνημόνια και την λιτότητα, τώρα η νέα αριστερά διακυρήσσει δημόσια και άφοβα οτι τα μνημόνια με μικροσκοπικές αλλαγές για χάριν μιας αναδιάρθρωσης του χρέους (που δεν δημιούργησε ο λαός και που μέχρι χθες αμφισβητούσε) ειναι επίτευγμα και στόχος. Η σύγχρονη αριστερά μπορεί να κοροιδεύει τον λαό μες τα μούτρα του χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς καν να κρύβει τα λόγια της.
Πρίν λίγα χρόνια το σύνθημα της νεας αριστερας ήταν “ένας άλλος κόσμος ειναι εφικτός”. Τώρα το σύνθημα είναι “μια άλλη λιτότητα είναι εφικτή”. Η αριστερά συναγωνίζεται την δεξιά στο ποιος θα βοηθήσει καλύτερα τους επιχειρηματίες. Αλλά το ποιο ενδεικτικό της νεοφιλελευθεροποίησης της αριστεράς είναι η υιοθέτηση του αγαπημένου (μη) ερωτήματος του νεοφιλελεύθερου: “Εσείς τι έχετε να προτείνετε; Ναι αλλά τι προτείνετε; Έχετε κάτι άλλο να προτείνετε;”
Έχουμε να κάνουμε με ένα α-ιστορικό γεγονός σαν μαύρη τρύπα, ένα μιντιακό γεγονός που έχει αποσπαστεί από την πραγματικότητα και έγινε πραγματικότητα το ίδιο το μονταρισμένο εικονικό γεγονός, με τον κόσμο να επικροτεί το ψεύτικο και να χλευάζει το πραγματικό σαν μακρινό παρελθόν. Πρόκειται για μια προσπάθεια αποχαύνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής, σαν να μην υπήρξε ποτέ το Πασόκ, σαν να μην έζησε έντονο διπολισμό ποτέ ξανά ο Ελληνικός λαός για διλήμματα ξένα προς αυτόν. Εαν κάτι έφερε καινούργιο αυτή η νέα αριστερά, είναι η παντελής έλλειψη σεβασμού στην ιστορία της αριστεράς, η προσπάθεια υφαρπαγής και η σκύλεψη όλων των συμβόλων και ιστορικών αγώνων (βάρκιζα, κομμουνιστές καισαριανή, μακρόνησος κτλ) για να περάσει μια πρόταση και λογική που ιστορικά η αριστερά έδωσε αίμα και όρκο εναντίων.
ΟΧΙ σε κάθε μνημόνιο, ΟΧΙ σε κάθε λιτότητα, ΟΧΙ στην Ε.Ε….”ναι αλλα τι προτείνετε; ρεαλιστικές προτάσεις έχετε;” Το χλευαστικό ερώτημα που μισούσε μεχρι προσφατα κάθε αριστερός ή τίμιος δημοκράτης θεωρώντας το σαν απόβρασμα της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, μιας ιδεολογίας που ισχυρίζεται οτι η τωρινή κατάσταση πραγμάτων ειναι η καλύτερη και η μόνη δυνατή, που περιορίζει την πολιτική πράξη στα αστικά πλαίσια, έγινε όπλο σε επιχειρήματα και αναλυσεις της σύγχρονης νέας αριστερας απεναντι σε όποιον τολμά να μην δέχεται τα ψεύτικα διλήμματα win-win της αστικής πολιτικής. Ναι, αλλά έχετε κάτι άλλο να προτείνετε;
Προτείνουμε έξοδο από την Ε.Ε, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με το λαό στην εξουσία…αυτό προφανώς είναι μια γλώσσα που δεν αναγνωρίζουν και μας βάζει πλέον σε εντελώς ξεχωριστά στρατόπεδα με όσους βλέπουν το δημοψήφισμα σαν ευκαιρία για να δυναμώσουν αυτή την κυβέρνηση.
