Απο την εποχή των αγανακτισμένων και των πλατειών το λαϊκό και εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κάνει βήματα πίσω. Μάλιστα, το αποκαλούμενο ως κίνημα των πλατειών έχει γιγαντώσει μεταξύ άλλων μικροαστικά ρεύματα και αντιληψεις σε αντίθεση με την ταξική συνείδηση, είτε προς τα αριστερά είτε προς τα δεξιά. Το κίνημα των πλατειών ζητούσε κάθαρση με την έννοια πως είχε ξηλωθεί το σύστημα που πριμοδοτούσε μια μεγάλη μερίδα μικροαστών και συμμετοχή στην καπιταλιστική λεία. Ενα συμπέρασμα που εξάγεται εύκολα από όσους έζησαν τα γεγονότα ή όσους έχουν πρόσβαση σε αρχειακό υλικό από τις μέρες εκείνες, είναι ότι το κίνημα των πλατειών ουσιαστικά ζητούσε αναζωογόνηση του αστικού συστήματος και όχι αλλαγή του. Ένας σημαντικός αγώνας που δόθηκε τις μέρες εκείνες από το ταξικό εργατικό κίνημα ήταν να εξηγήσει τις αντιφάσεις μεταξύ μιας ιδεατής αστικής κοινωνίας και της πραγματικότητας. Η εργατική πρωτοπορία προσπάθησε να εμβαθύνει την κριτική στον οργισμένο λαό, σε αντίθεση με το κίνημα των πλατειών που δοξολογούσε την “αμεσότητα” και την ανάγκη να αποδεχόμαστε όλοι όλες τις απόψεις σαν μετρητή δημοκρατικότητας, αρκει οι αποψεις αυτες να μην βαζουν το “απαρχαιωμενο” ζητημα της ιδιοκτησιας.
Αυτή η πραγματικότητα ενισχύει και δικαιώνει την άποψη η οποία έβλεπε ότι το κενό ή το ασαφές του περιεχομένου των πλατειών ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για καιροσκόπους, εθνικιστες και οπορτουνιστές να δημιουργήσουν δυναμικές που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν εξουσία, μέσα από μια Μακιαβελική θεαματική πολιτική στρατηγική. Αντίθετα, αυτοί που έμειναν σταθεροί στην άποψη πως η οργάνωση, η συστηματική αναγνωση της πραγματικότητας και η ταξική πάλη έπρεπε να παραμείνουν βασικά γρανάζια μιας εξεγερτικής πολιτικής, περιθωριοποιήθηκαν. Ίσως καλύτερα κιόλας από τους ανερχόμενους πολιτικούς ροκ σταρ από ότι από τους προηγούμενους γερασμένους στα μάτια του λαού, πολιτικούς τους αντιπάλους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εκλογή μιας κυβέρνησης της αριστεράς ήταν εφικτή χάριν στη συνεργασία με ένα κόμμα αμιγώς ακροδεξιό, πάνω στην κοινή αφετηρία του ασαφές των πλατειών. Αυτή η συνεργασία, παρουσιάστηκε από τους νέους αριστερούς της κυβερνητικής παράταξης ως άμεσης ανάγκης και συνθηκολόγησαν τις κυβερνητικές πολιτικές που πήγαιναν αντίθετα με τις προεκλογικες αριστερές φιλολογίες και μυθολογίες. Μια τέτοια συνεργασία έδωσε την δυνατότητα μάλιστα την κυβέρνηση να λέει άλλα, το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ να λέει άλλα και τους κυβερνητικούς εταίρους άλλα, ακυρώνοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής αφού δεν υπήρχε (πέρα από το τι υπόγραφε η κυβέρνηση) μια γραμμή και κανένας δεν ήταν και δεν ειναι υπόλογος για τίποτα. Τέτοια αλλοπρόσαλλη πολιτική συμπεριφορά μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε δεξιά κόμματα, που με πρόσχημα την δημοκρατία και τον πλουραλισμό ανέχονται στο εσωτερικό τους πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα, όντας ακριβώς αντανάκλαση του καπιταλιστικού συστήματος και των αντιθέσεών του.
Τα κοινωνικά κινήματα που ξεκίνησαν με αφετηρία την κρίση αντιπροσώπευσης και θέλωντας να υπερβούν τα όρια της αστικής δημοκρατίας, ουσιαστικά έκαναν στροφή 180 μοιρών και ενσωματώθηκαν στο αστικό πολιτικό διάλογο, δημιουργώντας στις συνειδησεις μια λογικη του λιγότερου κακού, που ιστορικά οδηγεί στο χειρότερο. Αυτή η πολιτική σύγχυση και θολούρα οδήγησε σε πισωγύρισμα ακόμα και για τα κινήματα που υποστήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην άνοδο προς την εξουσία (είχαν μείνει αδρανή για αρκετό διάστημα μετατρεπόμενα απλά σε χειροκροτητές όταν τους χρειαζόταν η κυβέρνηση) αλλά έβλαψαν και την πολιτική συνείδηση που πήγαινε να δημιουργηθεί.
Αυτή η αμφισημία δηλώσεων βέβαια, έχει εισαγάγει έστω λεκτικά με σκοπό εγκόλπωσης αυτων που δεν θεωρούσαν ότι υφίστανται αντιπροσώπευσης, μια δυναμική ενάντια στην Ε.Ε μέσα στον κόσμο άσχετα με το τι λένε οι πολιτικοί τους εκπροσώποι, που δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη από το εργατικό κίνημα. Το ΟΧΙ για αρκετό κόσμο σημαίνει κάτι πολύ πιο ριζοσπαστικό από αυτό που βάζει η κυβέρνηση και αυτή η δυναμική θα είναι δύσκολο να συγκρατηθεί όταν η νέα συμφωνία έρθει από το χέρι αυτής της “αριστερής” κυβέρνησης. Εκεί είναι που το εργατικό κίνημα θα πρέπει να πείσει στην οργάνωση των ανθρώπων που έχουν πλέον αποτάξει τον φόβο της Ε.Ε αλλά ίσως δεν έχουν πλήρη συνείδηση του τι γίνεται.
Η νέα αριστερά έχει ανανεώσει το γερασμένο αστικό πολιτικό συστημα και αφού το διαδέχτηκε στην κυβερνηση έχει επιτρέψει στον λαό να δέχεται νέες βάσεις του ΝΑΤΟ. Αυτοί στο εσωτερικό που διαφωνούν, μπορούν να αρθρώνουν μεν μια κριτική, αλλά να είναι εν τέλη στοιχισμένοι πίσω από το κυβερνητικό άρμα. Με την θεαματική παρουσίαση της σύγκρουσης ενδο-καπιταλιστικών συμφερόντων, έχει επιτρέψει στον λαό όχι μόνο να δέχεται νέα μνημόνια αλλά να θεωρεί τις δεσμεύσεις σε συγκεκριμένα μονοπώλια επιτεύγματα αντίστασης. Από την άρνηση στα μνημόνια και την λιτότητα, τώρα η νέα αριστερά διακυρήσσει δημόσια και άφοβα οτι τα μνημόνια με μικροσκοπικές αλλαγές για χάριν μιας αναδιάρθρωσης του χρέους (που δεν δημιούργησε ο λαός και που μέχρι χθες αμφισβητούσε) ειναι επίτευγμα και στόχος. Η σύγχρονη αριστερά μπορεί να κοροιδεύει τον λαό μες τα μούτρα του χωρίς καμιά ντροπή, χωρίς καν να κρύβει τα λόγια της.
Πρίν λίγα χρόνια το σύνθημα της νεας αριστερας ήταν “ένας άλλος κόσμος ειναι εφικτός”. Τώρα το σύνθημα είναι “μια άλλη λιτότητα είναι εφικτή”. Η αριστερά συναγωνίζεται την δεξιά στο ποιος θα βοηθήσει καλύτερα τους επιχειρηματίες. Αλλά το ποιο ενδεικτικό της νεοφιλελευθεροποίησης της αριστεράς είναι η υιοθέτηση του αγαπημένου (μη) ερωτήματος του νεοφιλελεύθερου: “Εσείς τι έχετε να προτείνετε; Ναι αλλά τι προτείνετε; Έχετε κάτι άλλο να προτείνετε;”
Έχουμε να κάνουμε με ένα α-ιστορικό γεγονός σαν μαύρη τρύπα, ένα μιντιακό γεγονός που έχει αποσπαστεί από την πραγματικότητα και έγινε πραγματικότητα το ίδιο το μονταρισμένο εικονικό γεγονός, με τον κόσμο να επικροτεί το ψεύτικο και να χλευάζει το πραγματικό σαν μακρινό παρελθόν. Πρόκειται για μια προσπάθεια αποχαύνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής, σαν να μην υπήρξε ποτέ το Πασόκ, σαν να μην έζησε έντονο διπολισμό ποτέ ξανά ο Ελληνικός λαός για διλήμματα ξένα προς αυτόν. Εαν κάτι έφερε καινούργιο αυτή η νέα αριστερά, είναι η παντελής έλλειψη σεβασμού στην ιστορία της αριστεράς, η προσπάθεια υφαρπαγής και η σκύλεψη όλων των συμβόλων και ιστορικών αγώνων (βάρκιζα, κομμουνιστές καισαριανή, μακρόνησος κτλ) για να περάσει μια πρόταση και λογική που ιστορικά η αριστερά έδωσε αίμα και όρκο εναντίων.
ΟΧΙ σε κάθε μνημόνιο, ΟΧΙ σε κάθε λιτότητα, ΟΧΙ στην Ε.Ε….”ναι αλλα τι προτείνετε; ρεαλιστικές προτάσεις έχετε;” Το χλευαστικό ερώτημα που μισούσε μεχρι προσφατα κάθε αριστερός ή τίμιος δημοκράτης θεωρώντας το σαν απόβρασμα της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας, μιας ιδεολογίας που ισχυρίζεται οτι η τωρινή κατάσταση πραγμάτων ειναι η καλύτερη και η μόνη δυνατή, που περιορίζει την πολιτική πράξη στα αστικά πλαίσια, έγινε όπλο σε επιχειρήματα και αναλυσεις της σύγχρονης νέας αριστερας απεναντι σε όποιον τολμά να μην δέχεται τα ψεύτικα διλήμματα win-win της αστικής πολιτικής. Ναι, αλλά έχετε κάτι άλλο να προτείνετε;
Προτείνουμε έξοδο από την Ε.Ε, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με το λαό στην εξουσία…αυτό προφανώς είναι μια γλώσσα που δεν αναγνωρίζουν και μας βάζει πλέον σε εντελώς ξεχωριστά στρατόπεδα με όσους βλέπουν το δημοψήφισμα σαν ευκαιρία για να δυναμώσουν αυτή την κυβέρνηση.
Anef_Oriwn
Γράφει ο αρθρογράφος στην κατακλείδα του κειμένου του: «Προτείνουμε έξοδο από την Ε.Ε, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με το λαό στην εξουσία…» Κι όπως το διατυπώνει δημιουργείται και η εντύπωση ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί αύριο, ή μεθαύριο ή το πολύ την άλλη βδομάδα. Κοντολογίς τα πράγματα είναι καθ’ όλα ώριμα και έτοιμα για να προχωρήσουμε στις πιο πάνω κινήσεις και ενέργειες…
Χωρίς κατά βάθος [πόσο όμως, δεν ξέρω] να διαφωνώ με τους συγκεκριμένους στόχους, συχνά προβληματίζομαι και διερωτούμαι κατά πόσο αυτοί (οι στόχοι) παραπέμπουν στο (μακρινό) μέλλον και είναι για την ώρα απλώς συνθήματα…
Θα θέσω (ακολούθως) δύο ερωτήματα για προβληματισμό, όμως θα ‘θελα αν είναι δυνατόν κάποιες απαντήσεις [μακράν από γενικολογίες κι αοριστολογίες], κι όχι κατ’ ανάγκη μόνο από τον αρθρογράφο, αλλά από τον οποιοδήποτε…
1. Ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εντός της Ελλάδας θα στηρίξουν «την έξοδο από την Ε.Ε, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με το λαό στην εξουσία…»;
2. Μπορεί να πραγματωθούν τα πιο πάνω χωρίς διεθνή στήριξη κι αλληλεγγύη, ή έστω μερική στήριξη από κάποιες άλλες χώρες της περιφέρειας ή γενικότερα της Ευρώπης;
Weapons of Class Destruction (WCD)
Αγαπητέ Άνεφ,
Οι απαντήσεις σε αυτά, υπάρχουν και δεν είναι απλά αόριστα, αλλά ενδελεχή και με πολλή λεπτομέρεια τις πλείστες φορές. Τις απαντήσεις και στις δύο ερωτήσεις σου, θα τις βρείς στα άρθρα του Ριζοσπάστη και στις θέσεις του ΚΚΕ και στην ιστοσελίδα του και στην ΚΟΜΕΠ. Αν υπάρχει κάτι που θεωρείς είναι προβληματικό να το συζητήσουμε, αλλά δεν έχουμε τον χρόνο (μακάρι να τον είχαμε) να διαβάζουμε εμείς για σας.
Φιλικά,
WCD
Anef_Oriwn
Αγαπητέ Weapons of Class Destruction (WCD),
Σ’ ευχαριστώ για την μετά από 4 μέρες (ΜΗ) απάντηση ΣΟΥ στα ερωτήματα που έθεσα… Δεν ξέρω αν είσ’ ΕΣΥ ο συγγραφέας του συγκεκριμένου άρθρου ή καθηκόντως, ΜΟΎ απαντάς , ως ένας εκ των διαχειριστών του Blog… Θεωρώ όμως ότι η (ΜΗ) απάντηση ΣΟΥ αποτελεί απτό παράδειγμα της αδυναμίας [επέτρεψε ΜΟΥ αυτόν τον όρο] για να μην πω και της άρνησης, ή/και αδιαφορίας [που οφείλονται κυρίως σ’ έναν ακατανόητο για ΜΕΝΑ λανθάνων ιδεολογικό ελιτισμό], των υποστηριχτών, ή/και ακόλουθων των πολιτικών του ΚΚΕ, να εκλαϊκεύσουν και να κάνουν κτήμα του κόσμου τις κατά τ’ άλλα ορθές θεωρητικές προσεγγίσεις κι αναλύσεις του Κόμματος για την Ευρωπαϊκή Ένωση… ΕΓΩ εντοπίζω αδυναμίες να επεξηγηθεί και να κατανοηθεί από τον κόσμο τι εστί “Λαϊκή Συμμαχία” και δη όταν ο κόσμος αναζητεί λύσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας του σήμερα. Υπάρχουν κατά την άποψη ΜΟΥ κενά σ’ αυτήν την πολιτική που προσωπικά ΜΕ κάνουν να αδυνατώ να την αποδεχτώ, αν και κατά βάθος δεν ΜΟΎ πέφτει λόγος… Τις σκέψεις και τους προβληματισμούς ΜΟΥ εκφράζω μια και θίχτηκε το θέμα, αλλά κι αυτούς φιλολογικά. Και τα ερωτήματα ΜΟΥ είν’ εκεί και παραμένουν, αλλά αποσύρω την επιθυμία ΜΟΥ για κάποια απάντηση μια και «δεν έχετε τον χρόνο να διαβάζουμε εσείς για μας»… Διερωτούμαι όμως, αφού διαβάζετε και μελετάτε και συνεπώς κατέχετε το θέμα που είναι το πρόβλημα να πείτε πεντέξι κουβέντες. Εκτός κι αν ισχύει η άποψη ΜΟΥ περί ιδεολογικού ελιτισμού…
Τον “Ριζοσπάστη” τον διαβάζω, κυρίως τις Κυριακές [και πρωτιστα διαδικτυακώς, αλλά ενίοτε κι άλλως πως], την ΚΟΜΕΠ όμως δυστυχώς όχι, εκτός αν εντοπίσω κάποιο άρθρο της στο διαδίκτυο. Μια προσπάθεια που έκανα πριν ενάμισι με δυο χρόνια να εγγράφω συνδρομητής εδώ στην Κύπρο, καθώς και για να αποκτήσω κάποια παλαιοτέρα τεύχη της ΔΕΝ τελεσφόρησε, λόγω κάποιων ακαταλαβίστικων για ΜΕΝΑ νομοτεχνικών δυσκολιών, που επικαλέστηκε το άτομο στο οποίο με παράπεμψαν…
Weapons of Class Destruction (WCD)
Απευθύνθηκα νομίζω πολύ φιλικά αλλά φαίνεται πως θέλεις να το κάνεις προσωπικό και να ρίξεις χαρακτηρισμούς.
Μάλιστα ελιτιστές κιόλας, και αδιάφοροι, να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε. Ακούσαμε τα ούλλα, τούτο πρώτη φορά. Ντάξει ρε φίλε συγγνώμη που δεν είμαστε εδώ κάθε δευτερόλεπτο να κάνουμε φιλολογικές συζητήσεις όπως θέλεις. Εμείς δεν είμαστε εδώ επειδή είμαστε αδκιασεροί, αρκήσαμε 4 μέρες να σου απαντήσουμε συγχώρα μας που δεν είμαστε επαγγελματίες μπλόγκερς. Δεν νομίζω να σου έδωσα το δικαίωμα για τέτοια συμπεριφορά.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να απαντούμε ούτε να ξεκινούμε κάθε φορά από το μηδέν και να λέμε τα ίδια συνέχεια, ούτε να αναλύουμε τα πάντα σε ένα άρθρο. Δεν είναι θέμα αδυναμίας ούτε αδιαφορίας, λίγος σεβασμός σε κόσμο που προσπαθεί να παρουσιάσει πράματα για συζήτηση των προβλημάτων μας καθημερινά δεν βλάπτει.
Έλα θκιάβασε σου λέω αφού έχεις πραγματικές ερωτήσεις – και δεν θέλεις απλά να μας φάεις το χρόνο μας – και πές ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ που διαφωνείς ή τι δεν μπορείς να κατανοήσεις.
http://www.902.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7/%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B9-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-19%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BF
ΥΓ: Η ΚΟΜΕΠ βάζει όλα τα άρθρα στο διαδίκτυο.
Anef_Oriwn
WCD,
Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο ΣΟΥ…
Απ’ εκεί και πέρα:
1. Εκτός από μια ελαφριά ειρωνική χροιά που μπορεί να εμπεριείχε η αναφορά ΜΟΥ στο ότι «αρκήσετε 4 μέρες να μου απαντήσετε» [και στο οποίο απαντάς με το ίδιο και ίσως και πιο προχωρημένο ειρωνικό ύφος – κανένα πρόβλημα, όμως μπορείς να ΜΟΎ υποδείξεις πότε και πώς απαίτησα ΕΓΩ «να είσαστε εδώ κάθε δευτερόλεπτο (για) να κάνουμε φιλολογικές συζητήσεις όπως θέλω» (ΕΓΩ);], δεν έχω χρησιμοποιήσει προσωπικούς επιθετικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος των διαχειριστών του blog…
2. Οι αναφορές ΜΟΥ σε ελιτισμό κι αδιαφορία ήταν γενικότερες κι αποτελούσαν δικές ΜΟΥ [προφανώς υποκειμενικές] επισημάνσεις για τον τρόπο που συγγράφονται κάποια κείμενα ή κατατίθενται από τους διαχειριστές κάποια σχόλια στο blog… Τις αποσύρω, λοιπόν, αλλά με την απόσυρση τους θεωρώ ότι εκλείπουν και τα θέματα που έθεσα με τα δύο ερωτήματα ΜΟΥ, μια και δεν βλέπω να ούτε υπάρχει διάθεση, ούτε λόγος για την όποια συζήτηση τους… Φυσικά τούτο έρχεται σε αντίφαση με την απαίτηση ΣΟΥ, αγαπητέ WCD, για επίδειξη [από μέρους ΜΟΥ] έστω και «λίγου σεβασμού σε κόσμο που προσπαθεί να παρουσιάσει πράματα για συζήτηση των προβλημάτων μας»… Είναι προφανές πλέον ότι κατ’ ΕΣΑΣ, η δική ΜΟΥ προσπάθεια για συζήτηση, περιορίζεται μόνο σε «φιλολογικές συζητήσεις», άρα δεν υπάρχει καν λόγος να μπείτε σε τέτοιες διαδικασίες…
3. Έχω την άποψη πάντως, πως όταν γράφουμε και εκφραζόμαστε δημοσία [ακόμα και μέσα από τα επονομαζόμενα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπως είναι και τα blogs], πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να δεχτούμε και κρίσεις, επικρίσεις, κριτικές, μομφές και ίσως και ειρωνικά σχόλια για τη γραφίδα μας [το ύφος και το περιεχόμενο του λόγου και των γραπτών μας], ποτέ όμως ύβρεις, χλευασμούς, χυδαιότητες κι απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς… Δεν νομίζω να έχω λειτουργήσει μ’ αυτό το τρόπο στις μέχρι τώρα παρεμβάσεις ΜΟΥ στο blog ΣΑΣ…
4. Τις αιχμές ΣΟΥ περί «αδκιασερών» και «επαγγελματιών μπλόγκερς», τις αντιπαρέρχομαι, οφείλω όμως γα λόγους αυτοσεβασμού να αναφέρω ότι η λειτουργία του δικού ΜΟΥ Blog για 7 συναπτά έτη οφειλόταν κυρίως στο πολλύν ΜΟΥ το μεράκκιν και στην πίστη ΜΟΥ στα ιδανικά της Αριστεράς [που παρεμπιπτόντως ΔΕΝ αποτελούν μονοπώλιο κανενός εξ Ημών] και γινόταν ΠΑΝΤΟΤΕ σε βάρος πολλών άλλων καταστάσεων [ προσωπικών, οικογενειακών, επαγγελματικών…
5. Τις Θέσεις της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του τις πήρα τότε [τον Δεκέμβρη του 2012, αν δεν κάνω λάθος] στην έντυπη του μορφή ως ένθετο του “Ριζοσπάστη” και τις μελέτησα απ’ εκεί, ενώ είχα παρακολουθήσει σε μεγάλο βαθμό και τον Προσυνεδριακό Διάλογο που γινόταν μέσα από τις σελίδες του “Ριζοσπάστη”. Άρα η παρότρυνση/πρόσκληση/συμβουλή ΣΟΥ «έλα θκιάβασε σου λέω…», πέραν από υποτιμητική είναι και εκτός τόπου, γιατί οι ερωτήσεις ΜΟΥ ήταν και «πραγματικές» και «συγκεκριμένες»…
6. Για την ιστορία να αναφέρω ότι προ του Συνεδρίου του ΚΚΕ είχα κάνει στο Blog ΜΟΥ και τρεις αναρτήσεις αφιερωμένες στο Συνέδριο και κυρίως στις Θέσεις και τον Προσυνεδριακό Διάλογο… Αυτές ήταν οι αναρτήσεις με αριθμούς
– 60/2013 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/03/602013-19.html,
– 63/2013 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/04/632013-19.html, και
– 65/2013 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/04/652013.html
7. Τέλος ευχαριστώ για την προσοχή, τη φιλοξενία και τον χρόνο που διαθέσατε για την πάρτη ΜΟΥ…
Υ.Γ.: Είμαι λάτρης του έντυπου [κι όχι του ηλεκτρονικού] Τύπου και γι’ αυτό είχα προσπαθήσει να έχω την ΚΟΜΕΠ στην έντυπη της μορφή…
Weapons of Class Destruction (WCD)
2 Πράματα για να ξεκαθαρίσει το πράμα, δεν θα το συνεχίσω.
1. Εσύ είπες ότι κάνεις φιλολογική συζήτηση
2. Η υποκειμενικοί σου χαρακτηρισμοί περί ελιτισμού δεν είναι κριτική, είναι προσωπικές επιθέσεις και δεν θα τις ανεχτώ ξανά την στιγμή που εμείς σου μιλούμε με τον φιλικότερο τρόπο.
Πέρα απ’ αυτό ρώτησες με ποιους θα κάνει λαική συμμαχία, αντιγράφω λοιπόν πρώτα το γιατί,
Φίλος η σύμμαχος είναι όποιος,
1) έχει «αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική» (sic) τοποθέτηση και
2) τάσσεται υπέρ της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας.
[άρθρο 62: «Η Λ.Σ. είναι σε συμφωνία… …προς την εργατική λαϊκή εξουσία].
Ερωτήματα παρεπόμενα της άνω απάντησης:
α) Απαιτείται αθροιστικά να συντρέχουν και οι δύο προϋποθέσεις ή αρκεί μία από αυτές; (οποιαδήποτε από τις δύο;).
β) «Αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική τοποθέτηση»: Τι νόημα έχει αυτός ο όρος «αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός»; Ο αντικαπιταλιστικός δεν είναι και αντιμονοπωλιακός; Είναι! Ενώ, βέβαια, ο αντιμονοπωλιακός δεν είναι κατ’ ανάγκη και αντικαπιταλιστικός. Λοιπόν; Πλατειασμός σε βάρος της σαφήνειας.
γ) Αυτός που τάσσεται υπέρ της λαϊκής εξουσίας, της εξουσίας δηλαδή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μπορεί να είναι… φιλοκαπιταλιστής; Οχι! Είναι σίγουρα αντικαπιταλιστής. Ενώ ο όρος «αντικαπιταλιστής» δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη τον οπαδό της λαϊκής εξουσίας, καθόσον υπάρχουν πλείστες όσες τριτοδρομικές και ρεφορμιστικές θεωρίες «ειρηνικής» μετάβασης στο σοσιαλισμό.
Αρα, αν θέτουμε αθροιστικά και τις δύο προϋποθέσεις του άρ. 62, αυτές συμπυκνώνονται θαυμάσια στην εξής μία: «εκείνος που τάσσεται υπέρ της εργατικής λαϊκής εξουσίας».
Αν, από την άλλη, αρκούμαστε στην ικανοποίηση μιας από τις δύο προϋποθέσεις, τότε:
1) είτε δεχόμαστε, όπως πιο πάνω, «εκείνον που τάσσεται υπέρ της εργατικής λαϊκής εξουσίας»
2) είτε θα πρέπει να δεχτούμε «εκείνον που έχει αντικαπιταλιστική κατεύθυνση», το οποίο, όπως ήδη ανέπτυξα, είναι μάλλον ανεπαρκές…
Αρα συμπεραίνουμε ότι όλη αυτή η απεραντολογία, ο πλατειασμός του άρθρου 62 πού καταλήγει; Στο εξής λιτό (και σαφές): «Η λαϊκή συμμαχία στην καθημερινή της δράση, όπως αυτή περιγράφεται στο κείμενο των Θέσεων, έχει ως όραμα την εργατική λαϊκή εξουσία».
Είναι έτσι ή κάνω λάθος; Δεν υποστηρίζω ότι αποκλείεται να κάνω λάθος, αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι, αν κάνω λάθος, ευθύνομαι κατά κύριο λόγο εγώ. Είμαι της γνώμης ότι σ’ αυτή την περίπτωση κατά κύριο λόγο ευθύνεται το κείμενο των Θέσεων, επειδή αφήνει περιθώρια πολλαπλής ανάγνωσης. Τα δικά μας κείμενα δεν πρέπει να θυμίζουν (στη διατύπωση, όχι στην ουσία) θεολογικά κείμενα, διότι τότε και η προσπάθεια ερμηνείας τους θα απαιτεί… θεολογικές επιδόσεις.
Υπάρχει ένας αντίλογος, ότι τάχα στενεύουμε ασφυκτικά τα όρια αποδοχής προσέγγισης του εργατόκοσμου στη Λ.Σ., διότι στην ουσία ζητάμε από τους ανθρώπους να έχουν ασπαστεί το σοσιαλισμό (σχετικά, και η κριτική για την «εγκατάλειψη» του ΑΑΔΜ και την «υποκατάστασή» του από τη Λ.Σ.). Δεν αναφέρομαι σ’ αυτές τις απόψεις, παρά μόνο για να τοποθετηθώ ως προς αυτές, τοποθετούμενος ταυτόχρονα πάνω στις Θέσεις, ως ακολούθως:
1) Σήμερα το ΑΑΔΜ δεν δίνει απάντηση στα οξυμένα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η εργατική τάξη, σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώνεται τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια. Σήμερα θα ήταν ευνουχισμός του κινήματος ο περιορισμός του στα όρια του ΑΑΔΜ. Ορθά λοιπόν σήμερα το κίνημα το προσανατολίζει το ΚΚΕ στην ανάπτυξη της Λ.Σ.
2) Είναι, από την άλλη, γεγονός ότι όσο πιο συγκεκριμένος, με μεγαλύτερη ακρίβεια προσδιορισμένος γίνεται ο στόχος, ο προσανατολισμός του κινήματος (παράβαλε: Λ.Σ. έναντι ΑΑΔΜ) τόσο πιο πολύ στενεύει ο κύκλος των εργαζομένων στους οποίους απευθύνεται (αντίστοιχα παράβαλε: στενότερος κύκλος με κίνημα προσανατολισμένο στο χτίσιμο της Λ.Σ. απ’ ό,τι στο χτίσιμο του ΑΑΔΜ).
Τι θα επιλέξουμε;
Η απάντηση φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι προϋποθέτει ιεράρχηση προτεραιοτήτων: Ασφαλώς και το σωστό προσανατολισμό επιζητούμε και τις πλατιές μάζες των εργαζομένων θέλουμε να εντάξουμε στη δράση που σχεδιάζουμε. Ποιο αξιολογούμε πρώτο και ποιο δεύτερο; Αυτή την αξιολόγηση πρέπει να την κάνουμε, σε κάθε περίπτωση. Ομως, όχι γενικώς αλλά καθόσον αφορά την κρίση μας για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της Λ.Σ., υφίσταται πράγματι τέτοιο δίλημμα, δηλαδή να επιλέξουμε έναν «αυστηρό» στόχο (τη Λ.Σ. εν προκειμένω, όπως δίνεται στο κείμενο των θέσεων), με αποτέλεσμα να στενεύουμε τον κύκλο των δυνάμει συνοδοιπόρων μας ή να επιλέξουμε έναν πιο «ήπιο» στόχο (π.χ. το ΑΑΔΜ), με αποτέλεσμα να διευρύνουμε τον κύκλο των δυνάμει συνοδοιπόρων μας; Υπάρχει τέτοιο δίλημμα ή είναι απατηλό;
Εξαρτάται από το πώς βλέπουμε τη λειτουργία των Λαϊκών Επιτροπών, της Λ.Σ.:
Αν δεχόμαστε να έρθουν μαζί μας στη δράση της Λ.Σ. όσοι ομολογούν ότι συμφωνούν με το πλαίσιο αρχών της (αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός κ.λπ.), δίκην καταστατικού συλλόγου, τότε πράγματι υπάρχει τέτοιο δίλημμα.
Αντίθετα, αν δεχόμαστε να έρθουν μαζί μας στη δράση της Λ.Σ. εργαζόμενοι χωρίς να προαπαιτείται η συμφωνία τους με τις αρχές και το χαρακτήρα της Λ.Σ., αλλά απλώς η μη εναντίωσή τους σ’ αυτά, η μη εχθρική στάση τους, παράλληλα με τη συμφωνία τους, εξυπακούεται, με το εκάστοτε πρόγραμμα δράσης της Λ.Σ., τότε δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Και νομίζω ότι αυτό πρέπει να εφαρμόζεται και, βέβαια, τούτο να γίνει καθαρό στη διατύπωση των κομματικών ντοκουμέντων.”
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7319798
Δες και εδώ: http://redflyplanet.blogspot.com/2013/02/19-vs.html
Απάντηση στο με ποιους και πως εδώ:
http://leninreloaded.blogspot.com/2013/03/blog-post_4307.html
Προς απάντηση του Διεθνούς παράγοντα, το ΚΚΕ λέει πως εκτός Ε.Ε και με την παραγωγή στα χέρια της Λαικής Συμμαχίας, μπορείς να κάνεις πραγματικές διακρατικές συμφωνίες. Τώρα είναι δεμένη η χώρα στην Ε.Ε.
Αν διαφωνείς κάπου, πες μας που.